Stabilizatory firmy SUPERIOR są kompleksem substancji czynnych, których technologiczne właściwości są silniejsze niż suma mocy substancji pojedynczych.
Zastosowanie kompleksu substancji czynnych daje optymalne efekty w produkcji żywności.

Poniżej przedstawiono krótką charakterystykę wybranych hydrokoloidów, wchodzących w skład systemów stabilizujących, oferowanych przez naszą firmę.

Skrobia
Otrzymywana jest z ziaren roślin zbożowych (kukurydza, pszenica, sorgo, ryż) lub bulw (tapioka, ziemniak, batat).
Biały sypki proszek uzyskuje się poprzez uwolnienie z wodnej zawiesiny elementów białkowych, a następnie filtrowanie,
przemywanie i suszenie ziarenek skrobi.
Właściwości funkcjonalne zależne są od pochodzenia, głównie od stosunku ilościowego amylozy do amylopektyny.
Wpływa to na przebieg procesu kleikowania skrobi w czasie podgrzewania roztworów wodnych oraz właściwości
kleiku czy żelu. Skrobie naturalne, ze względu na swoje cechy, są w ograniczonym zakresie stosowane jako zagęstnik czy stabilizator. Największe możliwości w otrzymywaniu odpowiednich właściwości funkcjonalnych dają modyfikacje, takie jak: depolimeryzacja kwasowa lub enzymatyczna, utlenianie, sieciowanie czy estryfikacja.

Żelatyna
Jest wysokocząsteczkową substancją białkową, otrzymywaną w wyniku procesów chemiczno-termicznych ze skór i kości zwierząt. Rozpuszcza się w wodzie, mleku, roztworach cukru i soli w temperaturach >40°C, tworząc roztwory
o niskiej lepkości. Tworzy odwracalne termicznie żele. W niskich stężeniach działa jako zagęstnik nie tworząc żelu.

Pektyna (E-440)
Uzyskiwana jest przez ekstrakcję wodną skórek i wytłoków cytrusowych oraz wytłoków jabłkowych. Zbudowana
jest głównie z kwasu alfa-D-galakturonowego, częściowo zestryfikowanego metanolem. Jest polisacharydem nie
trawionym przez enzymy przewodu pokarmowego, dzięki czemu pełni rolę błonnika pokarmowego. W zależności
od stopnia zestryfikowania pektyna rozpuszcza się w mleku i w wodzie w różnych zakresach temperaturowych.
Pektyny wykazują wyraźne współdziałanie z białkami poniżej ich punktu izoelektrycznego. Zdolność ta wykorzystywana
jest do stabilizacji kwaśnych napojów mlecznych. Pełnią również funkcję substancji regulującej tworzenie kryształków lodu w deserach mrożonych a także czynnika stabilizującego i nadającego odpowiednie wrażenia organoleptyczne w napojach niskokalorycznych.

Białka mleczne
Otrzymywane są w wyniku procesów ultrafiltracji odtłuszczonego mleka lub serwatki i suszenia rozpyłowego. Cechują
się właściwościami funkcjonalnymi, strukturotwórczymi i odżywczymi. Charakteryzują się dobrą rozpuszczalnością,
zdolnością wiązania wody, żelowania czy właściwościami pianotwórczymi. W produktach mlecznych zwiększają
lepkość, zatrzymując stosunkowo duże ilości wody i składników w niej rozpuszczonych. Stosowane są również do standaryzacji zawartości białka oraz zwiększenia suchej substancji.

Mączka chleba świętojańskiego (E-410)
Otrzymywana jest przez zmielenie bielma nasion drzewa strączkowego Ceratonia siliqua, uprawianego w rejonie Morza Śródziemnego. Jest polisacharydem zawierającym D-galaktozę i D-mannozę w proporcji 1:3. Ma wszechstronne
zastosowanie jako substancja zagęszczająca, stabilizuje układy niejednorodne, takie jak emulsje, zawiesiny i piany, zapobiega synerezie, opóźnia krystalizację. Rozpuszcza się w gorącej wodzie, mleku, roztworach cukru, słabo rozpuszczalna na zimno.

Guma guar (E-412)
Ma postać biało-szarego proszku otrzymywanego z nasion drzewa Cyamopsis tetragonolobus, uprawianego w Indiach
i Pakistanie. Pod względem chemicznym jest to galaktomannan, zbudowany z prostych łańcuchów, składających się z cząsteczek mannozy i galaktozy (w proporcji 2:1). Szybko i dosyć dobrze rozpuszcza się w zimnej wodzie. Nie tworzy
żelu, jednak modyfikuje i zwiększa właściwości żelujące innych polisacharydów. Stabilizuje emulsje, zawiesiny i piany, zapobiega synerezie i opóźnia krystalizację. Stosowany dla zwiększenia odczucia kremistości w ustach.

Karagen (E-407)
To naturalny hydrokoloid otrzymywany najczęściej z czerwonych glonów morskich należących do klasy Rhodophyceae.
Większość karagenów stosowanych w przemyśle spożywczym otrzymuje się przez selektywne wytrącanie za pomocą alkoholi lub soli. W zależności od budowy, poszczególne frakcje karagenów różnią się strukturą i właściwościami. Najbardziej rozpowszechnione są frakcje kappa, iota i lambda. Właściwości żelujące i wiązania wody wykorzystuje się w przemyśle mięsnym oraz w produkcji dżemów i galaretek, a stabilizujące m.in. w produkcji keczupów, napojów, produktów mlecznych i lodów.

Karboksymetyloceluloza (E-466)
(inaczej CMC) otrzymywana jest z włókien celulozy. Najczęściej stosuje się jej sól sodową. Rozpuszcza się zarówno
na zimno jak i na ciepło, nie żeluje, wrażliwa na zmiany pH w zakresie (5-9). Współdziała z innymi składnikami żywności,
jak cukry, białka; z kazeiną tworzy kompleks (koloid ochronny). Ogranicza bądź opóźnia tworzenie większych
kryształów lodu i cukru. Nie ulega trawieniu w organizmie, dzięki czemu może być wykorzystywana jako składnik
balastowy.